Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Γιατί αγαπάμε τη φωτογραφία;


Γιατί αγαπάμε τη φωτογραφία
        Την αγαπάμε διότι η φωτογραφία κατασκευάζει την πραγματικότητα είτε έχει αυτή την πρόθεση είτε όχι. Γιατί μπορείς να μοιραστείς στιγμές, καταστάσεις, αλλά και να τις κρατήσεις για πάντα. Διότι διεγείρει τη φαντασία αφού αφήνεται ελεύθερη. Ένα χαμόγελο, δυο μάτια, ένα σούρουπο, μια αγκαλιά ανοιχτή ή μια υψωμένη γροθιά... αυτά είναι εκεί, μόνα τους αλλά πανίσχυρα να ξυπνήσουν αναμνήσεις ή να κεντρίσουν τη σκέψη. Η φωτογραφία είναι για όσους δε φοβούνται να αφεθούν σε συναισθήματα, για όσων η σκέψη γρηγορεί, για όσους γοητεύονται από την αναζήτηση και δε βολεύονται με τα έτοιμα. Όπως είχε πει και ο Pablo Picasso: “I have discovered photography. Now I can kill myself. I have nothing else to learn.” Αλλά και ο Brooks Anderson: “The virtue of the camera is not the power it has to transform the photographer into an artist, but the impulse it gives him to keep in looking...”
www.dpgr.gr/index.php?page=digitalphotography

Tι είναι η φωτογραφία για σένα;

Δεκαέξι φωτογραφίες πόλης, από τον Σπύρο Βάθη 15.10.2013
Η βασική αρετή που καλλιεργεί η φωτογραφία είναι η υπομονή. Έχω την εντύπωση φωτογραφία δεν είναι για βιαστικούς τύπους. Το φωτορεπορτάζ ίσως. Στο φωτορεπορτάζ κυνηγάς το θέμα. Στην φωτογραφία το περιμένεις, ενίοτε για αρκετό καιρό. Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι ότι όταν ο καιρός αυτός έρθει, πρέπει κανείς να είναι απόλυτα οξυδερκής ώστε να αντιληφθεί επ' ακριβώς την στιγμή που πρέπει να πατήσει το κλείστρο. H γνωστή, κατά Bresson, desicive moment. "Once you miss it, it is gone forever." Ισχύει και σε άλλες πτυχές της ζωής, πέραν της φωτογραφίας. Διότι "there is nothing in this world that does not have a decisive moment". Όπως επίσης και το γεγονός ότι κάποιος τραβάει πολλές, πάρα πολλές, εκατοντάδες λήψεις για να βρει την μία που αξίζει τον κόπο. Kαι αυτό, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, ισχύει και πέραν της φωτογραφίας. Δεν έχω καταλήξει στο αν όλο αυτό το modus operandi διαμορφώνει χαρακτήρα ή αν πρέπει να έχει κανείς κατάλληλα διαμορφωμένο χαρακτήρα ώστε να λειτουργήσει με τον τρόπο αυτό. Πιθανολογώ το δεύτερο. Είναι ωστόσο βέβαιον ότι η φωτογραφία είναι ένα ζήτημα που άπτεται του χαρακτήρος του ανδρός. Ή της γυναικός.
Αν έπρεπε να διακρίνω έναν και μόνο έναν φωτογράφο που θαυμάζω αυτή θα ήταν σίγουρα η Dorothea Lange. Πολύ ενδιαφέρουσα θεματική. Το γεγονός ότι σχεδόν οι μισές από τις παραπάνω φωτογραφίες έχουν να κάνουν με misfits δεν είναι ασυσχέτιστο. Ο εξοπλισμός δεν ήταν ποτέ θέμα. Μια καλή μηχανή δεν σημαίνει αυτόματα καλές φωτογραφίες. Ας μην συγχέουμε αυτούς που φωτογραφίζουν με αυτούς που συλλέγουν και αρέσκονται στο να χρησιμοποιούν gadgets. Η καλύτερη κάμερα είναι αυτή που έχεις πάντα μαζί σου και όχι η full-frame DSLR ή η Leica των €15k την οποία αφήνεις σπίτι επειδή είναι πολύ βαριά ή πολύ ακριβή για να την κυκλοφορείς. Σίγουρα οι καλοί φακοί βοηθούν αλλά υπάρχει πάντα το ρίσκο να χάσεις το θέμα γιατί εκείνη την στιγμή άλλαζες φακούς. Ο Bresson τράβαγε σε όλη του τη ζωή με μια Μ3 και έναν 50άρη φακό, άλλως τε. Το ζήτημα με το Instagram και τα λοιπά mobile photo social apps έχει πιο πολύ ενδιαφέρον ως προς την κοινωνική παρά ως προς την φωτογραφική του διάσταση. Προσωπικά δηλώνω αναφανδόν υπέρ των προϊόντων βιολογικής φωτογραφίας φτιαγμένα με αγνά παραδοσιακά υλικά όπως φακοί, διάφραγμα, ταχύτητα, φωτοευαισθησία, βάθος πεδίου, χρώμα, σύνθεση και κάδρο.


   Σπύρος Βάθης (@sVathis), flickr     Πηγή: www.lifo.gr